Is het nu oorlog? Kom maar op!

‘Het is oorlog’, kwekt een gefrustreerde Nanninga op Jalta. En, ‘het is de schuld van de islam’. Van de miljoenen vredelievende moslims in Europa wil ze niks weten. Het kan haar ‘geen reet’ schelen dat er ook aardige mensen bij die club horen. In lijn met de Bush-doctrine verklaart ze de vijandschap aan iedereen die haar vijand niet als zodanig typeert. Want in tijden van oorlog staat nuance natuurlijk gelijk aan heulen met de vijand. Ze is van plan ten strijde te trekken met een wapenarsenaal bestaande uit woorden, rede en ratio. Als moslim zeg ik: ‘kom maar op met die oorlog’.

In een strijd die uitgevochten wordt met woorden, rede en ratio maakt Nanninga namelijk geen schijn van kans. Over haar woorden wil ik niet te lang uitweiden. Gescheld, gevloek en getier is het standaard protocol in haar columns en tweets. Niks om als beschaafd burger voor te vrezen dus. Van de rede moet ze het ook niet hebben. Hoe verklaar je anders die schaamteloze generalisering van miljoenen moslims die ze met het grootste gemak in het verdomhoekje gooit? Haar eigen verklaring luidt: ‘tja, het is lullig voor al die mensen die geen bloed aan hun handen hebben’. Niet bepaald een conclusie die ontspringt aan gezonde rede.

Maar haar zwakste wapen is de ratio. Want als je een oorlog voert waarin je jouw vijand bestookt met frustraties over het aantal doden die aan jouw kant te betreuren zijn, dan heb je verdomd weinig munitie. Na Charlie Hebdo, 11 september en enkele andere gebeurtenissen ben je uitgeschoten. Jouw oorlogsverklaring lijkt dan eerder een emotionele uitspatting dan een rationele overweging. Maar dan komt de moslim echter met zwaar geschut. Niet 12 of 3000 maar honderdduizenden doden. In naam van wat eigenlijk? Democratie? Onverzadigbare hebzucht? Middeleeuwse expansiedrift?

Om onnodig gekibbel over getallen te vermijden, ga ik voor het gemak even uit van de meest conservatieve cijfers over het aantal moslimdoden door toedoen van het Westen. Volgens een groot onderzoek van het Watson Instituut voor Internationale Studies van de Amerikaanse Brown Universiteit, heeft Westers geweld in Afghanistan, Pakistan en Irak 258.000 levens geëist.

Dit zijn slechts degenen die omkwamen als direct gevolg van de strijd, exclusief zij die het leven moesten laten door de implicaties van die strijd, zoals ondervoeding, gebrek aan schoon drinkwater en het ontbreken van gezondheidszorg. Tevens raakte door ‘Operation Spread Democracy’, nog eens 365.000 mensen gewond en 7,8 miljoen mensen ontheemd.

Drone aanvallen, die vaak onschuldige plattelandsfamilies aan flarden schieten, veroorzaakten nog eens zo’n 5000 doden (officiële cijfers natuurlijk, want wie telt nou de Afghaanse, Pakistaanse, Yemenitische en Somalische moeders en kinderen op het platteland die waarschijnlijk niet eens geregistreerd staan in de gemeentelijke basisadministratie). 

Laten we vooral niet vergeten hoe het Westen die oorlogen verantwoordde. De ene keer waren ze op zoek naar een terrorist, en tijdens die zoektocht moest een heel volk het ontgelden. De andere keer verzonnen ze een gatenkaas verhaal over massavernietigingswapens die uiteindelijk nergens te bekennen waren. Dan waren ze opeens weer moraalridders die democratie kwamen brengen. Die democratie hebben de gevangenen van Abu Graib overigens aan den levende lijve ondervonden. Een aannemelijkere reden is wat de prutser Bush in een verspreking noemde: ‘inspiratie van God’ en een ‘kruistocht’.

Iets recents dan. De 2000 onschuldige doden in het laatste Gaza-bloedbad en het schandelijke gebrek aan een stevige veroordeling ervan bij westerse politici, is ook weer een kogel met 3 nullen. Hoewel het aantal doden daar, in tegenstelling tot de oorlogen van Amerika een druppel op de gloeiende plaat is, is dat bloedbad wel typerend voor de selectieve verontwaardiging die nu heerst.

Dat spelende kinderen in koelen bloede werden afgeknald, heeft nergens geleid tot een minuut stilte. Dat scherpschutters het gemunt hadden op zwangere vrouwen zodat ze met één kogel twee zielen konden wegnemen, heeft nergens tot een spoeddebat geleid. In plaats daarvan kan Israël al decennialang op onvoorwaardelijke politieke, economische en militaire steun rekenen.

Ik zeg daarom tegen een ieder die zich na Charlie Hebdo een hulk waant in de oorlog om woorden, rede en ratio: ‘hold your horses’. Als je een oorlog wilt, kun je die krijgen. Maar realiseer je wel goed dat je dan binnen no time het onderspit zult delven!

Abou Hafs