Doorgaan naar hoofdcontent

Is het nu oorlog? Kom maar op!

‘Het is oorlog’, kwekt een gefrustreerde Nanninga op Jalta. En, ‘het is de schuld van de islam’. Van de miljoenen vredelievende moslims in Europa wil ze niks weten. Het kan haar ‘geen reet’ schelen dat er ook aardige mensen bij die club horen. In lijn met de Bush-doctrine verklaart ze de vijandschap aan iedereen die haar vijand niet als zodanig typeert. Want in tijden van oorlog staat nuance natuurlijk gelijk aan heulen met de vijand. Ze is van plan ten strijde te trekken met een wapenarsenaal bestaande uit woorden, rede en ratio. Als moslim zeg ik: ‘kom maar op met die oorlog’.

In een strijd die uitgevochten wordt met woorden, rede en ratio maakt Nanninga namelijk geen schijn van kans. Over haar woorden wil ik niet te lang uitweiden. Gescheld, gevloek en getier is het standaard protocol in haar columns en tweets. Niks om als beschaafd burger voor te vrezen dus. Van de rede moet ze het ook niet hebben. Hoe verklaar je anders die schaamteloze generalisering van miljoenen moslims die ze met het grootste gemak in het verdomhoekje gooit? Haar eigen verklaring luidt: ‘tja, het is lullig voor al die mensen die geen bloed aan hun handen hebben’. Niet bepaald een conclusie die ontspringt aan gezonde rede.

Maar haar zwakste wapen is de ratio. Want als je een oorlog voert waarin je jouw vijand bestookt met frustraties over het aantal doden die aan jouw kant te betreuren zijn, dan heb je verdomd weinig munitie. Na Charlie Hebdo, 11 september en enkele andere gebeurtenissen ben je uitgeschoten. Jouw oorlogsverklaring lijkt dan eerder een emotionele uitspatting dan een rationele overweging. Maar dan komt de moslim echter met zwaar geschut. Niet 12 of 3000 maar honderdduizenden doden. In naam van wat eigenlijk? Democratie? Onverzadigbare hebzucht? Middeleeuwse expansiedrift?

Om onnodig gekibbel over getallen te vermijden, ga ik voor het gemak even uit van de meest conservatieve cijfers over het aantal moslimdoden door toedoen van het Westen. Volgens een groot onderzoek van het Watson Instituut voor Internationale Studies van de Amerikaanse Brown Universiteit, heeft Westers geweld in Afghanistan, Pakistan en Irak 258.000 levens geëist.

Dit zijn slechts degenen die omkwamen als direct gevolg van de strijd, exclusief zij die het leven moesten laten door de implicaties van die strijd, zoals ondervoeding, gebrek aan schoon drinkwater en het ontbreken van gezondheidszorg. Tevens raakte door ‘Operation Spread Democracy’, nog eens 365.000 mensen gewond en 7,8 miljoen mensen ontheemd.

Drone aanvallen, die vaak onschuldige plattelandsfamilies aan flarden schieten, veroorzaakten nog eens zo’n 5000 doden (officiële cijfers natuurlijk, want wie telt nou de Afghaanse, Pakistaanse, Yemenitische en Somalische moeders en kinderen op het platteland die waarschijnlijk niet eens geregistreerd staan in de gemeentelijke basisadministratie). 

Laten we vooral niet vergeten hoe het Westen die oorlogen verantwoordde. De ene keer waren ze op zoek naar een terrorist, en tijdens die zoektocht moest een heel volk het ontgelden. De andere keer verzonnen ze een gatenkaas verhaal over massavernietigingswapens die uiteindelijk nergens te bekennen waren. Dan waren ze opeens weer moraalridders die democratie kwamen brengen. Die democratie hebben de gevangenen van Abu Graib overigens aan den levende lijve ondervonden. Een aannemelijkere reden is wat de prutser Bush in een verspreking noemde: ‘inspiratie van God’ en een ‘kruistocht’.

Iets recents dan. De 2000 onschuldige doden in het laatste Gaza-bloedbad en het schandelijke gebrek aan een stevige veroordeling ervan bij westerse politici, is ook weer een kogel met 3 nullen. Hoewel het aantal doden daar, in tegenstelling tot de oorlogen van Amerika een druppel op de gloeiende plaat is, is dat bloedbad wel typerend voor de selectieve verontwaardiging die nu heerst.

Dat spelende kinderen in koelen bloede werden afgeknald, heeft nergens geleid tot een minuut stilte. Dat scherpschutters het gemunt hadden op zwangere vrouwen zodat ze met één kogel twee zielen konden wegnemen, heeft nergens tot een spoeddebat geleid. In plaats daarvan kan Israël al decennialang op onvoorwaardelijke politieke, economische en militaire steun rekenen.

Ik zeg daarom tegen een ieder die zich na Charlie Hebdo een hulk waant in de oorlog om woorden, rede en ratio: ‘hold your horses’. Als je een oorlog wilt, kun je die krijgen. Maar realiseer je wel goed dat je dan binnen no time het onderspit zult delven!

Abou Hafs 

Reacties

  1. Nou zo vlug ben ik niet uitgepraat hoor, waar zetten we de191.000 doden in Syrië momenteel, in welke balans? ;) Eigenlijk hoort hier geen smiley maar als jij tabellen wil opmaken doe ik mee en ik geef me niet zomaar gewonnen hoor. Diegene die mekaar uitmoorden tellen die ook niet mee dan? Tof voor die mensen. Hoeveel doden onder Sadam Hoessein, hoeveel door de Taliban in Afghanistan? Ik ben er mij van bewust dat het Westen niet altijd om de meeste nobele reden tussenkomt, maar ik vraag je gewoon omdat ik mij dit echt afvraag Moeten we de mensen in Syrië aan hun lot overlaten? En alle anderen ook? De verontwaardiging over de dode kinderen op het strand in Palestinië was wel degelijk wereldwijd heel groot en ik leef heel erg mee met de mensen daar. Ben ook via FB in contact met iemand ter plaatse. Maar kan je mij antwoorden waarom geen enkel Arabisch land en er zijn er veel daarrond en sterke ook nog Palestinië te hulp schiet of mag die vraag niet gesteld worden? Het is daar een echt kruitvat en die heel vlug kan escaleren naar een echte wereldoorlog inderdaad, denk dat velen daar schuw voor zijn, Wat ik heel dubbel vind is dat men ons verwijt van niet te gaan helpen maar als we gaan verwijt men ons van doden op ons geweten te hebben, men moet misschien eens weten wat men wil ook niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ik ben het met Isa eens. maar nog belangrijker vind ik dat je verschillende zaken niet op één grote hoop moet vegen, iets wat jij dus wel doet, Abou Hafs...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een verzoek. Mag ik dit bericht overnemen op mijn weblog? Alle kleine beetjes helpen bij een "tegen-openbaarheid"...: http://tibaert.com/2015/01/17/afbeeldingen-van-de-profeet-mohammed/

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ah hij leeft nog Abou, waarom krijgen we geen reactie???

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Stel een vraag en u krijgt antwoord. Wel kort houden graag!

      Verwijderen
    2. Ja ik en kort dat gaat niet samen hoor ;) ik had hierboven een reactie geschreven op je post;

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De welles-nietes-discussie over stemmen. Hoe nu verder? 

  Door: Abou Hafs       Er is de afgelopen dagen volop gediscussieerd over de islamitische regelgeving met betrekking tot stemmen in parlementaire verkiezingen. Die discussie is niet altijd even netjes verlopen. Er zijn over en weer verwijten gemaakt, en daarom is het op z’n plaats om een appel te doen op beide kampen om die discussie voortaan louter te voeren op de inhoud en daarbij academische standaarden en goed gedrag in acht te nemen. Het pro-kamp moet zich beperken tot een inhoudelijke uiteenzetting van hun argumenten, zonder de tegenpartij te betichten van onwetendheid en opstandigheid jegens de geleerden. Het contra-kamp moet zich eveneens beperken tot inhoudelijke argumentatie, zonder de ander noodzakelijkerwijs te verdoemen tot ongeloof en afgoderij. Allah de Verhevene zegt: “…jouw taak is slechts de verkondiging en bij Ons is de afrekening.” (ar-Ra’d: 40) Kenmerkend voor het debat zoals dat tot nu toe gevoerd wordt, is het gebrek aan diepgang in de argumentatie. Zowel

De Balfourdeclaratie: realpolitik of christenzionisme?

Arthur James Balfour De Balfourdeclaratie markeert een significante mijlpaal in de geschiedenis van de relatie tussen Europa en de Joden. Het document waarin de Britse regering zich bij monde van Arthur Balfour coöperatief opstelt ten aanzien van de creatie van een joods nationaal tehuis in Palestina, werd overal ter wereld door Joden en christenzionisten ontvangen als een erkenning van het joodse recht op terugkeer naar het Heilige Land. Voor die terugkeer werd in christelijke kringen al eeuwenlang gepleit. Welk motief heeft aan dit besluit ten grondslag gelegen? Was het een politiek besluit, of was de christelijke overtuiging van de betrokken politici juist doorslaggevend? In dit stuk zullen we de verschillende opvattingen over de motieven voor de afkondiging van deze declaratie bespreken. Op 2 november 1917 schreef Arthur Balfour, destijds Brits minister van Buitenlandse Zaken, een brief aan Lord Rothschild, leider van de joodse gemeenschap in Engeland. In deze brief  

Wanneer je riooljournalistiek het voordeel van de twijfel geeft

Daar zat Bart Olmer van de Telegraaf tussen collega-journalisten, politici en wetenschappers te luisteren naar mijn lezing over Duurzaam Islamitisch Activisme. Toen hem tijdens de Q&A gevraagd werd om zijn mening, gaf hij aan deze niet te hebben. Begrijpelijkerwijs schoot de zaal in de lach. Telegraaf die geen mening heeft? Daaropvolgend gaf hij meteen te kennen iets van mijn kritiek op de media, zoals verwoord in mijn lezing, te snappen, en deed toen een aanbod voor een paginagroot interview met mij. één van de foto's die voor het interview gebruikt zou worden Dat die pagina vooral beplakt zou worden met foto’s die een bepaalde associatie moesten opwekken, en dat de tekst vooral zou bestaan uit een monoloog waarin de welbekende twee aantijgingen (namelijk deelname aan een demonstratie en het schrijven van een liedje) voor de zoveelste keer werden herkauwd, en dat veel kostbare ruimte besteed is aan het omschrijven van mensen die ik niet persoonlijk ken, ofwel e